Ro in Portu

Daar ben ik dan! Na elke keer roepen dat ik dit niet ging doen, heb ik toch maar besloten van wel. Hoelang ik dit vol ga houden en hoe vaak ik hier zal verschijnen, geen idee. 

Anyways.. Het is inmiddels 27 februari. Ik ben hier inmiddels al 4 weken! Nouja.. al.. Het voelt eigenlijk alsof het nooit anders is geweest.

Eergister heb ik mijn training met succes afgerond en het contract getekend, gister ben ik begonnen met werken. De training begonnen we met z'n tienen en hebben we met z'n achten afgerond. Ik kende dus al een aardig aantal collega's toen ik begon gisteren. Maar natuurlijk heb ik gister en vandaag dus ook weer nieuwe collega's leren kennen. Ik heb nog niet iedereen gesproken, maar tot nu toe is iedereen heel gezellig en ook behulpzaam (wat erg handig is, als je je call in de wacht zet en je geen idee hebt wat je in vredesnaam nu moet doen).

Inmiddels ben ik heel erg gewend aan het leven hier. Ik weet in mijn buurt alles wel zo'n beetje te vinden, welk ov ik waarheen kan pakken en hoe alles in z'n werk gaat. Ik klaag misschien zo nu en dan over de liften en de wasmachines, maar het leven is hier wel prima hoor. Aangezien ik op de vijfde verdieping woon, de wasmachines op de eerste verdieping staan en de liften werken wanneer ze daar zin in hebben, kom ik rustig aan mijn work-outs elke dag. Daarnaast is het metro station zo'n 10 minuten lopen vanaf hier, en nogmaals vanaf werk. Zo kom ik dus makkelijk elke dag aan 6-10km lopen en 20-30 trappen. Das wel even anders dan toen ik een auto had ;).

De dagen hier zijn wel lang. Heel anders dan ik gewend ben van in Nederland. In de training en de eerste weken op werk heb je continu dezelfde shift. Met de shift die ik nu heb, ga ik 07:50u de deur uit, en ben ik meestal 18:50u thuis. Mits ik geen boodschappen nodig heb... want maak er dan maar gerust 19:30u van.. Na werk wil je je eigenlijk niet bevinden in de supermarkt, want jee, wat druk. Maarja, wat moet je anders he.. Nou dan kom ik dus thuis, dan mogen we koken. En dan... zitten je huisgenoten aan tafel... Ter informatie; onze keuken en woonkamer is in één. Je kookt dus letterlijk naast de tafel. Ik heb hele gezellige huisgenoten, dus das top. Tenzij je had bedacht vroeg te gaan slapen, dat gaat dus mooi niet gebeuren hè. Niet dat dat niet kan vanwege het geluid of iets, maar je blijft altijd wel op de één of andere manier in de woonkamer hangen en dan is het ineens vet laat.

De weekenden zijn ook altijd eigenlijk wel vol. Dan ga ik bijvoorbeeld met één of meerdere van mijn collega's naar het winkelcentrum omdat we nog wat nodig hebben voor in huis, en dan belanden we ineens in de ikea. Of bij een van onze appartementen. En dan eten we ineens samen 's avonds, en blijven we weer veel te lang hangen (bless Uber Rides!).

Ohja, nog een leuk dingetje tussendoor. Speciaal voor de mensen die altijd roepen dat ik niet kan koken, of dat ik alleen pasta kan koken. Mijn huisgenoten staan toch elke keer weer te kijken van wat ik klaar maak! Ik heb al meerdere keren met twee huisgenootjes gekookt, omdat ze het zo lekker vinden:). En ik blijf improven met m'n skills, want ik woon hier met oa een italiaan dus die heeft mij eergister gister geholpen met koken.

Het weer is hier wisselvallig, maar ik heb zeker niet te klagen. M'n winterjas heb ik hier nog niet aangeraakt en geregeld ga ik zonder jasje weg (soms achteraf wel iets te koud maar het is te doen). Zelfs m'n rokje en korte broek zijn meermaals al buiten geweest! Afgelopen zondag zijn we (twee collega's en ik) naar Cascais geweest, een stadje hier 24km vandaan. We hebben eigenlijk alleen maar de hele middag liggen bakken op het strand, en daarna zijn we uiteten geweest en naar huis gegaan. En dat zegt wat, want iedereen die mij kent weet hoe een hekel ik heb aan stranden.

Het zal best dat jullie mij missen, maar voorlopig kom ik echt niet terug hoor! Ik ga nu mijn was halen en pitten, morgen weer werken. Tot ooit!